در دنیای پیچیده مکمل‌ها و استروئیدها، استروئید مسترون با نام تجاری پروویورون جایگاه منحصربه‌فرد و بحث‌برانگیزی دارد. این ترکیب مصنوعی که در واقع یک آندروژن قوی است، decades است که توسط جامعه بدنسازی برای اهداف مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما پرسش اصلی اینجاست: آیا این تنها یک چربی‌سوز قدرتمند است یا تهدیدی جدی برای تعادل هورمون‌ها به شمار می‌رود؟ درک ماهیت دوگانه این ماده کلید تصمیم‌گیری آگاهانه است.
از نظر شیمیایی، مسترون یک دی هیدروتستوسترون (DHT) اصلاح شده است که به صورت خوراکی فعال می‌باشد. بر خلاف بسیاری از استروئیدهای آنابولیک دیگر، خاصیت آنابولیک قوی ندارد، اما به دلیل Affinity بالا برای اتصال به پروتئین متصل‌شونده به هورمون جنسی (SHBG)، مشهور شده است. این اتصال منجر به افزایش سطح تستوسترون آزاد و فعال در خون می‌شود؛ مکانیسمی که پایه و اساس ادعاهای مربوط به چربی‌سوزی و بهبود کیفیت بدن است. بسیاری از ورزشکاران از آن در دوره‌ها بهره می‌برند.
بحث چربی‌سوزی با مسترون اغلب مورد توجه است. این استروئید به طور مستقیم بافت چربی را تجزیه نمی‌کند، بلکه با افزایش میزان تستوسترون آزاد در گردش، متابولیسم را تسهیل کرده و محیط هورمونی مطلوب‌تری برای استفاده از ذخایر چربی به عنوان منبع انرژی فراهم می‌آورد. علاوه بر این، خاصیت ضد استروژنی خفیف آن از احتباس آب و ایجاد بافت چربی ناشی از آروماتیزاسیون جلوگیری می‌کند که در نهایت به ظاهر خشک‌تر و عضلانی‌تر منجر می‌شود.
با این حال، روی دیگر سکه، احتمال خطر برای هورمون‌ها است. مصرف خارجی این آندروژن قوی می‌تواند با ارسال منفی به هیپوتالاموس و هیپوفیز، تولید طبیعی هورمون لوتئین‌ساز (LH) و هورمون محرک فولیکول (FSH) را سرکوب کند. این امر می‌تواند به آتروفی بیضه ها، کاهش تولید طبیعی تستوسترون و حتی در مواردی به ناباروری موقت یا دائمی بینجامد. بنابراین، تعادل بین فایده و ضرر بسیار باریک است.
هدف از این مقاله در سایت هیراتیک، ارائه یک بررسی جامع و بی‌طرفانه از استروئید مسترون است. ما به طور علمی به این میپردازیم که آیا واقعاً برای چربی‌سوزی ایمن و مؤثر است یا مصرف آن به بهای به هم خوردن تعادل ظریف سیستم اندوکرین و مواجهه با خطر هورمونی جدی تمام می‌شود. با ما همراه باشید تا تمام زوایای پنهان این دارو را روشن کنیم.
استروئید مسترون (Mesterolone) چیست؟
در دنیای مکمل‌ها و داروهای بهبود عملکرد ورزشی، قبلا به انواع استروئیدها مانند: تستوسترون، ناندرلون و دیانابول اشاره کرده ایم، اینبار نیز به این موضوع میپردازیم که استروئید مسترون که با نام تجاری Proviron نیز شناخته می‌شود، همواره به عنوان ترکیبی دوگانه و بحث‌برانگیز مطرح بوده است. این دارو در ابتدا برای درمان کمبود آندروژن در مردان طراحی شد، اما به دلیل ویژگی‌های منحصر به فردش، به سرعت توجه جامعه بدنسازی را به خود جلب کرد. سؤال اصلی و محوری این است: آیا استروئید مسترون یک مکمل چربی‌سوز معجزه‌آور است یا یک تهدید جدی برای سلامت هورمونی؟ پاسخ به این پرسش نیازمند یک بررسی کامل است که هم فواید و هم خطرات آن را به دقت موشکافی کند.
از منظر بیوشیمیایی، استروئید مسترون یک آندروژن قوی و مشتق مستقیم از دی‌هیدروتستوسترون (DHT) است. بر خلاف بسیاری از استروئیدهای آنابولیک، این ترکیب به آروماتیزه شدن (تبدیل به استروژن) مقاوم است و این ویژگی، کلید اصلی عملکرد آن محسوب می‌شود. مکانیسم عمل اصلی آن، اتصال بسیار قوی به پروتئین متصل‌شونده به هورمون جنسی (SHBG) است. این اتصال، تستوسترون آزاد را در گردش خون افزایش می‌دهد و در نتیجه، دسترسی بدن به قوی‌ترین آندروژن طبیعی خود را بالا می‌برد. این فرآیند پایه و اساس علمی ادعاهای مربوط به چربی‌سوزی و ایجاد ظاهر خشک و عضلانی است.
بحث چربی‌سوزی با مسترون (Mesterolone) اغلب مورد سوءتفاهم قرار می‌گیرد. این دارو به خودی خود یک چربی‌سوز مستقیم مانند کلبوتورول یا T3 نیست. در عوض، با افزایش تستوسترون آزاد، متابولیسم پایه را slightly افزایش داده و یک محیط هورمونی بهینه برای تسهیل لیپولیز (تجزیه چربی) ایجاد می‌کند. مهم‌تر از آن، خاصیت ضد استروژنی ذاتی آن از احتباس آب زیرپوستی جلوگیری کرده و باعث می‌شود عضلات، خشک‌تر، سفت‌تر و برجسته‌تر به نظر برسند؛ امری که در دوره کات (Cutting) برای ورزشکاران بسیار مطلوب است. این اثرات در ترکیب با رژیم غذایی و تمرین مناسب می‌تواند چشمگیر باشد.
با این حال، روی دیگر سکه، عوارض خطرناک هورمونی این دارو است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. مصرف خارجی این آندروژن قوی، از طریق یک فیدبک منفی مستقیم بر روی محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-گناد (HPG Axis)، ترشح هورمون‌های LH و FSH را به شدت سرکوب می‌کند. این سرکوب طولانی‌مدت می‌تواند منجر به آتروفی بیضه ها، کاهش تولید endogenous تستوسترون، و در نهایت به هایپوگنادیسم ثانویه و حتی ناباروری منجر شود. علاوه بر این، به دلیل ماهیت آندروژنیک قوی آن، عوارضی مانند آکنه، ریزش مو با الگوی مردانه نیز شایع است.
بنابراین، بررسی کامل فواید چربی‌سوزی و عوارض خطرناک هورمونی استروئید مسترون نشان می‌دهد که این دارو یک شمشیر دو لبه است. در حالی که می‌تواند به بهبود کیفیت فیزیک بدن کمک کند، احتمال خطر برای هورمون‌ها و عواقب بلندمدت آن بسیار قابل توجه است. این مقاله به طور علمی و به‌روز به تجزیه و تحلیل هر یک از این جوانب می‌پردازد تا به شما کمک کند با آگاهی کامل و درک دقیق از ریسک‌های موجود، تصمیمی آگاهانه بگیرید. ادامه این مطلب را از دست ندهید.
آیا مسترون واقعاً برای چربی‌سوزی معجزه می‌کند؟
این سؤال که «آیا استروئید مسترون واقعاً برای چربی‌سوزی معجزه می‌کند؟» یکی از پرتکرارترین پرسش‌ها در انجمن‌های بدنسازی است. برای پاسخ علمی به این پرسش، باید به جای واژه «معجزه»، به سراغ مکانیسم‌های اثبات‌شده فیزیولوژیکی برویم. علم پشت (science behind) عملکرد مسترون (Mesterolone) بر پایه دو اصل اصلی استوار است: افزایش تستوسترون آزاد زیست‌دسترس و ایجاد یک محیط ضد استروژن.
برخلاف تصور رایج، مسترون به طور مستقیم مانند یک محرک متابولیک (مانند کافئین یا کلنبوترول) عمل نمی‌کند و سلول‌های چربی را مستقیماً تجزیه نمی‌کند. در عوض، این دارو با اتصال بسیار قوی به پروتئین متصل‌شونده به هورمون جنسی (SHBG)، آن را غیرفعال می‌سازد. از آنجایی که SHBG معمولاً به تستوسترون متصل شده و آن را غیرفعال می‌کند، با کاهش مقدار SHBG آزاد، سطح تستوسترون آزاد در خون به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.
تستوسترون آزاد، فرم فعال و قدرتمند هورمون است که به راحتی به گیرنده‌های آندروژنی در بافت‌هایی مانند عضلات و بافت چربی متصل می‌شود. این افزایش دسترسی هورمونی، نرخ متابولیک پایه (BMR) را به میزان افزایش می‌دهد و به بدن اجازه می‌دهد تا در حالت کم‌کالری، از ذخایر چربی به عنوان منبع انرژی کارآمدتر استفاده کند. این همان دلیلی است که باعث می‌شود بسیاری از افراد، استروئید مسترون را به عنوان یک کمک‌افزار چربی‌سوزی قوی در نظر بگیرند. بنابراین، پاسخ علمی به بخش اول سؤال این است: خیر، این یک معجزه نیست، بلکه یک بهینه‌سازی بیوشیمیایی قابل اندازه‌گیری است.
مکانیسم دوم و بسیار مهم‌تر در ایجاد ظاهر «خشک و رگدار»، خاصیت ضد استروژنی ذاتی استروئید مسترون است. این دارو به دلیل ساختار شیمیایی خود (مشتق DHT)، اصلاً قابلیت آروماتیزه شدن به استروژن را ندارد. این دارو به عنوان یک مهارکننده رقابتی آنزیم آروماتاز در برخی بافت‌ها عمل می‌کند. این کار از تبدیل تستوسترون دوره به استرادیول (قوی‌ترین استروژن) جلوگیری می‌کند. کاهش سطح استروژن در بدن به معنای کاهش قابل توجه احتباس آب زیرپوستی و کاهش تجمع چربی در ناحیه‌هایی مانند سینه (ژنیکوماستی) و دور کمر است. حذف این آب اضافی، باعث می‌شود عضلات، سفت‌تر، برجسته‌تر و به ظاهر «خشک‌تر» به نظر برسند که اغلب با افزایش چربی‌سوزی اشتباه گرفته می‌شود.
با درک علم behind چیست، می‌توان به وضوح دید که ادعای «معجزه» اغراق‌آمیز است. اثرات مسترون کاملاً وابسته به context است. این دارو در یک فردی که already درصد چربی بدن نسبتاً پایینی دارد (مثلاً زیر ۱۵٪) و در حال اجرای یک رژیم غذایی کم‌کالری دقیق است، می‌تواند با بهینه‌سازی محیط هورمونی، به خروج آخرین لایه‌های چربی زیرپوستی و نمایان‌سازی جزئیات عضلانی کمک کند. however، در فردی با درصد چربی بالا و بدون رژیم و تمرین مناسب، تأثیر محسوسی بر کاهش چربی نخواهد داشت. در واقع، مسترون یک «تقویت‌کننده» است، نه یک «جادوگر».
در نهایت، برای نتیجه‌گیری در مورد این پرسش که «آیا مسترون واقعاً برای چربی‌سوزی معجزه می‌کند؟» باید بر اساس علم behind پاسخ داد: خیر، معجزه نمی‌کند. بلکه یک داروی آندروژنیک قوی با مکانیسم‌های عمل خاص است که در شرایط بسیار کنترل‌شده می‌تواند به عنوان یک کاتالیزور برای بهبود کیفیت عضلات و کاهش احتباس آب عمل کند. اما این فواید، در سایه عوارض خطرناک هورمونی مانند سرکوب شدید تولید طبیعی تستوسترون و Potential ناباروری قرار می‌گیرد که استفاده از آن را بدون نظارت پزشکی به یک ریسک بزرگ تبدیل می‌کند.
عوارض مسترون بر سیستم هورمونی مردان
وقتی صحبت از عوارض استروئید مسترون بر سیستم هورمونی مردان به میان می‌آید، باید به این نکته کلیدی توجه داشت که این دارو یک آندروژن اگزوژن (خارجی) قوی است و مصرف آن مسیرهای هورمونی طبیعی بدن را به شدت مختل می‌کند. خطرناک‌ترین و شایع‌ترین تأثیر آن، سرکوب شدید و اغلب عمیق محور هیپوتالاموس، هیپوفیف، زگناد (HPG محور) است. این محور، سیستم فرماندهی مرکزی برای تولید طبیعی تستوسترون و اسپرم در بدن مردان است.
هنگامی که مغز سطوح بالای آندروژن خارجی (مسترون) را در خون تشخیص می‌دهد، با کاهش یا توقف کامل ترشح هورمون‌های گنادوتروپین (GnRH)، هورمون لوتئین‌ساز (LH) و هورمون محرک فولیکول (FSH) واکنش نشان می‌دهد. از آنجایی که LH محرک اصلی سلول‌های لیدیگ در بیضه ها برای تولید تستوسترون است، فقدان آن به معنای توقف کارخانه درون‌ریز طبیعی بدن است.
یکی از اولین و قابل توجه‌ترین عوارض این سرکوب، اختلال نعوظ پس از قطع مصرف دارو است که برای بسیاری از کاربران یک تناقض دردناک محسوب می‌شود. در حالی که در طول مصرف، ممکن است به دلیل سطح بالای آندروژن، میل جنسی افزایش یابد، پس از قطع دارو، بدن وارد حالت هایپوگنادیسم ثانویه می‌شود. در این حالت، سطح تستوسترون (درون‌زا) به شدت پایین می‌آید، در حالی که بدن هنوز نمی‌تواند به دلیل سرکوب محور HPG، آن را بازیابی کند. این کمبود شدید تستوسترون، هورمون کلیدی برای برانگیختگی جنسی و عملکرد نعوظ، منجر به کاهش میل جنسی و ناتوانی در حفظ یا دستیابی به نعوظ می‌شود. این وضعیت می‌تواند برای هفته‌ها یا حتی ماه‌ها پس از یک دوره مصرف ادامه یابد.
با این حال، اختلال نعوظ تنها بخشی از مشکل است. توقف تولید FSH، هورمون مسئول تحریک اسپرماتوژنز (تولید اسپرم)، در بیضه ها، تأثیر مستقیم و ویرانگری بر باروری مردان دارد. FSH برای بلوغ و تکثیر اسپرماتوزوئیدها ضروری است. بدون آن، فرآیند اسپرماتوژنز متوقف شده یا به شدت کاهش می‌یابد که منجر به الیگواسپرمی (کم‌اسپرمی) یا حتی آزواسپرمی (فقدان کامل اسپرم در مایع منی) می‌شود.
در بسیاری از موارد، این اثرات با پایان دوره مصرف و بازیابی طبیعی محور HPG قابل برگشت هستند. اما نگرانی اصلی در مورد ناباروری دائمی است. دوره‌های مصرف طولانی‌مدت یا دوزهای بسیار بالا می‌توانند فشار اکسیداتیو شدیدی بر روی بیضه ها وارد کنند و منجر به آپوپتوز (مرگ برنامه‌ریزی‌شده سلولی) در سلول‌های سرتولی و لیدیگ شوند. اگر این آسیب از یک آستانه بحرانی عبور کند، ممکن است غیرقابل برگشت شود و حتی با درمان‌های هورمونی پس از قطع مصرف (PCT) نیز به طور کامل بهبود نیابد.
بنابراین، زنجیره عوارض مسترون بر سیستم هورمونی مردان یک توالی منطقی و علمی را دنبال می‌کند: سرکوب محور HPG → کاهش تولید تستوسترون و اسپرم → هایپوگنادیسم ثانویه → اختلال نعوظ و کاهش میل جنسی → کاهش تعداد و کیفیت اسپرم → Potential ناباروری. این خطرات به ویژه برای مردان جوانی که هنوز قصد پدر شدن دارند یا کسانی که سلامت هورمونی بلندمدت خود را prioritize می‌کنند، بسیار جدی است.
درک این مکانیسم‌ها به وضوح نشان می‌دهد که فواید کوتاه‌مدت ظاهری این دارو، به هیچ عنوان برابر با ریسک مواجهه با اختلال نعوظ و حتی ناباروری دائمی نیست. تصمیم به استفاده از چنین ترکیبی باید با آگاهی کامل از این دارو و ترجیحاً تحت نظارت دقیق پزشکی انجام شود.
مقایسه مسترون (Proviron) با کلنبوترول
بحث مقایسه استروئید مسترون با کلنبوترول یک مقایسه کلاسیک اما تا حدودی “سیب و پرتقال” در جهان فیتنس است، زیرا این دو ترکیب از دو کلاس دارویی کاملاً متفاوت با مکانیسم‌های عمل متمایز برخوردارند. استروئید مسترون یک آندروژن/استروئید آنابولیک است که به صورت غیرمستقیم و با بهینه‌سازی محیط هورمونی به فرآیند چربی‌سوزی کمک می‌کند.
در مقابل، کلنبوترول یک آگونیست بتا-۲ آدرنرژیک (Beta-2-adrenergic agonist) است که به طور مستقیم و با تحریک سیستم عصبی سمپاتیک، متابولیسم را افزایش داده و تجزیه بافت چربی (لیپولیز) را به شدت تحریک می‌کند. بنابراین، پاسخ به سؤال “مؤثرتر” بودن کاملاً به هدف کاربر بستگی دارد: اگر هدف “خشک کردن” ظاهر عضلات و کاهش احتباس آب باشد، مسترون می‌تواند مؤثرتر عمل کند؛ اما اگر هدف از بین بردن مستقیم لایه‌های چربی سمج باشد، کلنبوترول به دلیل اثر ترموژنیک قوی‌ترش، اغلب مؤثرتر در نظر گرفته می‌شود.
وقتی صحبت از ایمن‌تر بودن به میان می‌آید، مقایسه بسیار پیچیده‌تر می‌شود، زیرا هر دو دارو پروفایل عوارض جانبی بسیار متفاوت و بالقوه خطرناکی دارند. کلنبوترول به دلیل تأثیر مستقیم بر روی سیستم قلبی-عروقی، عوارضی مانند تاکی کاردی (ضربان قلب سریع)، پالپیتیشن (تپش قلب)، لرزش دست (ترمور)، اضطراب، افزایش فشار خون و هایپرتروفی بطنی را به دنبال دارد. این عوارض می‌توانند به ویژه برای افراد با سابقه مشکلات قلبی، تهدیدکننده زندگی باشند.
از سوی دیگر، مسترون به عنوان یک آندروژن قوی، تهدید اصلی را متوجه سیستم غدد درون‌ریز می‌کند و باعث سرکوب شدید تولید طبیعی تستوسترون، آتروفی بیضه، اختلال نعوظ و Potential ناباروری می‌شود. همچنین عوارض آندروژنیک مانند آکنه، ریزش موی مردانه و افزایش агрессивیت از عوارض شایع آن هستند.
برای درک بهتر این که کدام برای چربی‌سوزی ایمن‌تر و مؤثرتر است، باید به تفاوت در ماهیت نتایج نیز توجه کرد. نتایج حاصل از کلنبوترول معمولاً موقتی هستند و با قطع دارو، در صورت عدم رعایت رژیم غذایی، بازگشت وزن (Rebound Effect) محتمل است. در مقابل، اثرات مسترون بر روی “کیفیت عضلات” (به دلیل کاهش احتباس آب) ممکن است ماندگارتر به نظر برسد، اما آسیب هورمونی پایدار آن می‌تواند بسیار طولانی‌مدت باشد.
از نظر ایمنی، می‌توان استدلال کرد که عوارض قلبی کلنبوترول در کوتاه‌مدت و با دوزهای بالا بیشتر خود را نشان می‌دهند، در حالی که عوارض مسترون اغلب در بلندمدت و به شکل خزنده بروز می‌کنند و آسیب هورمونی می‌تواند ماه‌ها به طول بینجامد.
در یک جمع‌بندی نهایی از این مقایسه، باید اذعان داشت که هیچ‌کدام از این دو گزینه واقعاً “ایمن” محسوب نمی‌شوند. انتخاب بین مسترون (Proviron) با کلنبوترول یک انتخاب بین دو مجموعه خطر کاملاً متفاوت است: از یک سو خطرات قلبی-عروقی فوری (کلنبوترول) و از سوی دیگر خطرات اختلال در سیستم تولیدمثل و هورمونی بلندمدت (مسترون). مؤثرترین و ایمن‌ترین راه برای چربی‌سوزی همچنان پیروی از اصول پایه‌ای یعنی کسری کالری کنترل‌شده، تمرینات منظم و استفاده از مکمل‌های ایمن‌تر (مانند کافئین) است. استفاده از هر یک از این داروها، به ویژه بدون نظارت پزشکی، یک قمار با سلامت بدن است و فواید کوتاه‌مدت آن به ندرت بر ریسک‌های قابل توجه آن می‌چربد.
چرا مصرف مسترون برای زنان می‌تواند فاجعه بار باشد؟
پاسخ به این سؤال که چرا مصرف استروئید مسترون برای زنان می‌تواند فاجعه بار باشد؟ در یک کلمه خلاصه می‌شود: ویژگی‌های آندروژنیک غیرقابل بازگشت. مسترون (Mesterolone) یک آندروژن خالص و بسیار قوی است که به دلیل ساختار شیمیایی خود (مشتق دی‌هیدروتستوسترون یا DHT)، به هیچ وجه قابلیت آروماتیزه شدن به استروژن را ندارد. این بدان معناست که تمام اثرات آن به صورت مستقیم و قدرتمند روی گیرنده‌های آندروژنی بدن اعمال می‌شود.
بدن زنان برای عملکرد طبیعی خود به تعادل دقیقی بین هورمون‌های استروژن و آندروژن متکی است. حتی مقادیر بسیار کم یک آندروژن خارجی قوی مانند مسترون می‌تواند این تعادل ظریف را به طور وحشیانه‌ای بر هم زده و عوارضی ایجاد کند که بسیاری از آنها دائمی و غیرقابل برگشت هستند.
مشهورترین و قابل مشاهده‌ترین اثر فاجعه‌بار مسترون روی زنان، پدیده‌ای است که در جامعه پزشکی به ویرilization یا مردنمایی شناخته می‌شود. این فرآیند شامل ایجاد ویژگی‌های فیزیکی مردانه در بدن زن است. برخلاف برخی استروئیدهای آنابولیک که ممکن است کمی کلفتی صدا یا افزایش موهای بدن ایجاد کنند (که اغلب پس از قطع دارو reversible هستند)، عوارض ناشی از استروئید مسترون می‌تواند بسیار شدید و دائمی باشد.
این علائم شامل کلفت شدن غیرقابل بازگشت صدا به دلیل بزرگ شدن تارهای صوتی، رویش موهای ضخیم صورت و بدن (هیرسوتیسم)، طاسی با الگوی مردانه در سر، و بزرگ شدن کلیتورis (کلیتورومگالی) است. بزرگ شدن کلیتورis یک تغییر آناتومیک است و پس از قطع دارو به حالت اولیه بازنمی‌گردد، که می‌تواند باعث ناراحتی روانی و فیزیکی شدیدی شود.
فراتر از تغییرات فیزیکی بیرونی، مصرف مسترون برای زنان یک تهدید جدی برای سلامت باروری و سیستم غدد درون‌ریز آنان محسوب می‌شود. این دارو می‌تواند با ایجاد اختلال در محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-تخمدان، چرخه قاعدگی را به طور کامل مختل کند و منجر به آمنوره (قطع قاعدگی) شود. این اختلال نه تنها بر باروری تأثیر مستقیم می‌گذارد، بلکه عدم تعادل هورمونی طولانی‌مدت می‌تواند سلامت استخوان‌ها را به خطر انداخته و risk پوکی استخوان را افزایش دهد.
علاوه بر این، ماهیت قوی آندروژنی استروئید مسترون می‌تواند باعث ایجاد یا تشدید آکنه‌های شدید کیستیک و مقاوم به درمان شود که scarring (جای زخم) دائمی روی پوست به جای می‌گذارد.
در نهایت، باید به این نکته تأکید کرد که چرا مصرف مسترون برای زنان می‌تواند فاجعه بار باشد؛ زیرا بسیاری از این تغییرات در کوتاه‌مدت و تنها پس از یک دوره مصرف کوتاه رخ می‌دهند. برخلاف باور غلط برخی که فکر می‌کنند “دوزهای پایین” بی‌خطر هستند، حساسیت سیستم اندوکرین زنان به آندروژن‌های خارجی به حدی بالا است که حتی مقادیر بسیار ناچیز نیز می‌تواند محرک شروع این روند غیرقابل بازگشت باشد. هیچ دوز “ایمن” یا “کنترل‌شده‌ای” از استروئید مسترون برای اهداف زیبایی یا ورزشی برای زنان وجود ندارد. به همین دلیل، جامعه پزشکی در سراسر جهان به طور قاطعانه استفاده از این دارو را برای زنان منع می‌کند و آن را یک تهدید جدی و فاجعه‌بار برای سلامت فیزیکی و روانی آنان می‌داند.
در نهایت، بررسی جامع استروئید مسترون ما را به یک دوگانگی اساسی می‌رساند: انتخاب بین افسانهٔ دستیابی به یک فیزیک ایده‌آلِ سریع و واقعیتِ تهدیدات ماندگار سلامت. همان‌طور که دیدیم، ادعاهای چربی‌سوزی معجزه‌آسا اغلب بر پایه‌ی مکانیسم‌های غیرمستقیم و گذرا، مانند کاهش احتباس آب، بنا شده‌اند و نه سوزاندن واقعی چربی. در سوی دیگر این معادله، خطرات هورمونی این ترکیب، به‌ویژه اختلال نعوظ و ناباروری در مردان و عوارض فاجعه‌بار و غیرقابل بازگشت برای زنان، به‌وضوح نشان می‌دهد که هزینهٔ این انتخاب می‌تواند به‌مراتب سنگین‌تر از هر منفعت موقتی باشد.
حقیقت این است که هیچ میانبر ایمنی برای رسیدن به سلامتی و زیبایی وجود ندارد؛ مسیر واقعی و پایدار، همان اصول همیشگیِ تغذیه ی، تمرین مستمر و صبر است، نه قمار با سیستم پیچیدهٔ هورمونی بدن. هوشمندانه انتخاب کنید؛ زیرا بعضی از تصمیم‌ها، عواقبی دارند که دیگر نمی‌توان آنها را پاک کرد.
